ما در کمتر از دو دقیقه از هیچ به اولین هستهی اتمی رسیدهایم. از اینجا به بعد، کیهان یک دورهی آرام را پشت سر گذاشت، بدون اینکه هیچ چیز قابل توجهی برای صدها هزار سال اتفاق بیفتد. در طول این مدت، کیهان عمدتاً از یک مهِ داغِ سفید و مات از پلاسمای هیدروژن تشکیل شده بود که با گسترش به آرامی سرد میشد. پس از حدود 370,000 سال، دما به 10000 کلوین کاهش یافت، به اندازه کافی “خنک” که هستههای هیدروژن و هلیوم میتوانستند الکترونها را جذب کنند و اولین اتمهای خنثی را تشکیل دهند. این اتمها دیگر نمیتوانستند تشعشعات حرارتی را جذب کنند و کیهان شفاف شد. فوتونهایی که در آن زمان در کیهان وجود داشتند به تدریج انرژی خود را از دست دادند و با ادامهی گسترش و سرد شدن کیهان پراکندهتر شدند، اما هنوز هم امروزه در همه جای کیهان به عنوان “تابشِ پس زمینه مایکروویو کیهانی” وجود دارند. این تابش اولین بار در سال 1964 توسط آرنو پنزیاس و رابرت ویلسون، دو ستاره شناس رادیویی آمریکایی که در سال 1978 جایزه نوبل را برای کار خود دریافت کردند، مشاهده شد. تابش به شکل طیف از یک جسمِ سیاه با دمای 2.725 کلوین دریافت شد.
برگردان به پارسی: مهندس کیوان صانعی